کد مطلب:38096 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:10

گنجینه پرسمان » اهل بيت

ائمه (ع) و معصومين(ع) هميشه بر حقّ الناس تأكيد ميكردند، ولي بانوي بزرگ اسلام(س) با گريه خود سلب آسايش ميكرد و اين تضييع حقّ مردم است!

رحلت پيامبر(ص) مسلمانان، به ويژه فاطمه(س) را سخت غمگين نمود. حضرت زهرا(س) مدت هفت روز به عزاداري و گريه پرداخت و از خانه بيرون نيامد و بعد از آن به سوي قبر پيامبر(ص) حركت نمود. هنگامي كه به قبر رسيد، خود را روي قبر پدر انداخت و غش كرد. زنان مدينه دور حضرت(س) حلقه زدند و آب به صورت او پاشيدند، آن گاه حضرت(س) رو به قبر نمود و گفت: اي پدر بزرگوار! بعد از تو چه كسي به داد بيوه زنان و فقرا خواهيد رسيد؟ بعد از تو تا روز قيامت چه كسي به فرياد و نالههاي امت خواهد رسيد؟!(1)

از كلمات و نالههاي حضرت(س) استفاده ميشود گريه و عزاداري بر اساس عوامل زير شكل گرفته است:

1 - فراق پدر(ص).

طبيعي است رحلت پدر بر فرزندان، به ويژه دختران سخت تأثير ميگذارد، از اين رو معمولاً دختران بيشتر در مرگ پدر احساس ناراحتي ميكنند. گريه و ناله دختر بر سوگ پدر، امري عقلايي و طبيعي است، از اين رو مردم دختراني را كه در مرگ پدر گريه ميكنند، سرزنش نميكنند.

گريه حضرت زهرا(س) بر رحلت پيامبر(ص) منافات با تضييع حقوق ديگران ندارد، گريه نمودن بر پدري همچون رسول خدا(ص) كه واسطه فيض وجودي همه موجودات است، با كدام حق الناس منافات دارد؟ بعد از آن كه مردم مدينه از گريه حضرت(س) احساي ناراحتي نمودند،(2) علي(ع) در قبرستان بقيع بيت الاحزان رابه وجود آورد.(3) حضرت زهرا(س) دستهاي امام حسن(ع) و امام حسين(ع) را گرفته، آن جا رفته و گريه ميكرد.(4)

گريه نمودن حضرت(س) در بقيع، آن هم در بيت الاحزان، با كدام حقّ الناس منافات داشته و موجب سلب آرامش ديگران ميگردد؟! گريه حضرت زهرا(س) و امام حسن(ع) و امام حسين(ع) به توجه به فاصله بقيع از مدينه، به گونهاي نبود كه مردم را ناراحت كند.

از سوي ديگر برخي عقيده دارند ناراحتي مردم از گريه حضرت(س) بدان معنا نبود كه مردم به خاطر گريه حضرت اذيت و ناراحت ميشدند، بلكه ناراحي مردم بدان جهت بود كه به خاطر ناراحتي حضرت(س)، احساس ناراحتي ميكردند.

2 - درد اجتماعي.

يكي از علل گريه حضرت زهرا(س) درد اجتماعي و آينده امت اسلامي بود حضرت زهرا(س) در كناز قبر پيامبر(ص) عرضه داشت: اي پدي بزرگوار! بعد از تو چه كسي به داد بيوه زنان و فقرا خواهد رسيد؟! بعد از تو تا روز قيامت چه كسي به فرياد اين امت خواهد رسيد؟!

گريه نمودن براي درد مشترك مسلمانان و احقاق حق محرومان، با كدام حق شهروندان منافات دارد؟!

فاطمه زهرا(س) در كنار قبر حضرت پيامبر(ص) براي فقيران، پابرهنگان و آينده جهان اسلام گريه ميكند، و گريه براي آينده مسلمانان، همخوان و همسو با حقوق شهروندان است، نه اين كه با حقوق آنان منافات داشته باشد.

از اين رو حضرت زهرا(س) در كنار قبر پدر(ص) عرضه داشت: اي رسول خدا(ص) اي برگزيده خدا! اي پناه يتيمان!(5)

بر اساس احساس دردهاي اجتماعي بود كه حضرت زهرا(س) در كوه احد براي شهيدان، به ويژه حضرت حمزه(ع) گريه و ناله كرد.(6)

3 - مبارزه سياسي.

بي ترديد يكي از علل گريههاي حضرت زهرا(س) سياسي است. متأسفانه برخي از مسلمانان پس از رحلت پيامبر(ص) وصاياي حضرت(ص) را ناديده گرفته و نسبت به خانوان او ستمها روا داشتند.

عقب حكومت توسط خلفا و آتش زدن. خانه زهرا(س)،(7) و غصب فدك(8) از مصاديق ستم هايي بود كه بر علي(ع) و فاطمه زهرا(س) روا داشته شد.

فاطمه زهرا(س) با گريه و عزاداري به دفاع از ولايت پرداخته و مظلوميّت خويش را به مردم فهماند كه حقّ شوهر او را ضايع نموده و بر خود او ظلم روا داشتهاند: مرگ پدر، مظلوم شدن شوهر، از دست رفتن حق، و بالاتر از همه دگرگونيهايي كه پس از رسول خدا(ص) به فاصلهاي اندك پديدار گرديد، روح و سپس جسم دختر پيغمبر(ص) را سخت آزرده ساخت.(9)

در اين بلا بجاي من درِ روزگار بود

روز سپيد او شب تاريك مينمود

يكي از بزرگان در خصوص مصائب و گريههاي حضرت زهرا(س) سروده است:

فَقدُ أبي اَمْ غَصْبُ بَعْلي حَقّه

امر كسر ضلعي ام سقوط جنيني

أم أخذ هم ارشي و فاضل نحلتي

أم جهلهم حقي و قد عرفوني(10)

آيا گريه كردن براي پيامر(ص) كه بر همگان حق دارد، با حقوق مردم منافات دارد؟ آيا گريه بر رحلت جان سوز پيامبر(ص)، از مردم سلب آسايش ميكند؟! معصومان(ع) در رفتار و گفتار خود حق ديگران را ضايع نكرده و موجب سلب آرامش ديگران نشدهاند. رفتار و گفتار معصومان(ع) حجت بوده و ديگران حقّ اعتراض ندارند.

پي نوشتها:

1 - بحار الانوار، ج 43، ص 175.

2 - بحار الانوار، ج 43، ص 177.

3 - مصطفي دشتي، معارف و معاريف، ج 3، ص 315.

4 - بحار الانوار، ج 43، ص 177.

5 - ستارگان درخشان، ج 2، ص 80.

6 - همان، ص 82.

7 - جعفر شهيدي، زندگاني حضرت فاطمه(س)، ص 145.

8 - حسين علي منتظري، شرح خطبه حضرت زهرا(س).

9 - جعفر شهيدي، زندگاني حضرت فاطمه(س)، ص 144.

10 - محمد جواد نجفي، ستارگان درخشان، ج 2، 84.